De onrechtvaardige VS!

Het moet toch niet gekker worden…

Ik heb een dochter van 27 jaar. Ze is verliefd. Dat is fijn. Dat is geweldig! Maar, haar liefde woont in de VS. Geen probleem. Je hebt Skype, je hebt whatsapp en je hebt vliegtuigen. Geld, dat is een probleem. Tickets kosten geld. Maar, mijn dochter werkt hard. Ze is freelance animatiefilmmaker en daarnaast werkt ze in de horeca en klust ze overal en nergens bij. Banen liggen niet voor het oprapen en zeker vaste banen niet. Die zijn tegenwoordig heel schaars. Dat moet ook. De overheid wil graag dat wij allemaal wat flexibeler worden op de arbeidsmarkt. Het maakt niet uit dat je geen vast contract hebt. Het is goed om regelmatig door te stromen naar wat nieuws. En heel vaak een kort contract of een oproepcontract, is ook werk. Wat zeuren we nou?

In het geval van mijn dochter is dat ook zo. Ze werkt voor zich zelf en vindt het niet erg daarnaast op lossere basis te werken. Werk is werk.

Maar dan wordt ze verliefd op een Amerikaan. Ze willen elkaar toch ook af en toe vasthouden en zoenen. Dus ze wil er heen. Gelukkig is ze heel flexibel in haar werk. Dat losse contract loopt af, haar freelance werk kan ze overal doen en tickets zijn duur. Ze gaat dus niet steeds voor drie weken op en neer. Nee, ze gaat drie maanden. Negentig dagen, eigenlijk. Voor de zekerheid, omdat ze alles goed wil regelen enzje precies rond oud en nieuw weer zou moeten vertrekken, vraagt  ze een visum voor een half jaar aan. Dan kan de terugreis eventueel een paar dagen verlaat worden. ze heeft namelijk vreselijke verhalen gehoord over mensen die hun vlucht misten door sneeuwstormen en daardoor in de problemen kwamen omdat hun negentig dagen kaart verlopen was. Dat wil ze niet. Alles netjes.

Op naar de ambassade dus. Ze doet keurig een aanvraag voor $160,-. Vertelt de mevrouw waarom ze een visum aanvraagt en krijgt binnen een uur te horen dat haar visum is afgewezen. Er wordt geen reden gegeven en je mag er niet over corresponderen. Het geld krijgt ze natuurlijk, ook niet terug. “He, ze hebben toch hun best voor haar gedaan?”

Teleurstelling, natuurlijk. Maar, niet getreurd. Dan gaat ze gewoon 90 dagen en zorgt ze ervoor dat ze niet te laat is met terugreizen. Mijn dochter en haar vriend kijken erg uit naar hun lang verwachtte samenzijn  en  kopen alvast tickets voor de vlucht en voor een concert en een binnenlandse vlucht. Plotseling krijgt mijn dochter te horen dat ze nog even moet kijken of haar ESTA (toeristenvisum) nog wel geldig is. Normaal gesproken koop je die voor $25,- en blijft die twee jaar geldig. Mijn dochter gaat kijken en wat blijkt? Als je een keer een afwijzing van een visumverzoek hebt gehad, is je ESTA niet meer geldig. Je moet hem dan opnieuw aanvragen. Bij die aanvraag moet je invullen dat je ooit eens een afwijzing voor een visum gehad hebt. Dan krijg je geen ESTA en kom je dus gewoon Amerika niet meer in.

Na veel navragen bij mensen die er verstand van zeggen te hebben, blijkt dat de afwijzing van het visum gebaseerd  is op het feit dat zij geen vast arbeidscontract heeft of als andere binding met Nederland bijvoorbeeld een koopcontract voor een huis.

Nee, mijn dochter is een moderne vrouw. Zij heeft een flexibele instelling en werkt dus met korte contracten en als ZZP’er voor zichzelf. Daarom krijgt zij natuurlijk ook geen hypotheek bij de bank voor een koophuis. Een rare inconsequentie van het systeem. Maar, erger nog. Ze kan niet eens bij haar geliefde langs. Nooit meer. Hij heeft namelijk wel een vast arbeidscontract in de VS. Dat moet hij voorlopig nog uitdienen. De enig mogelijke oplossing is trouwen. Als ze dat nu regelen, zouden ze in principe binnen een half jaar getrouwd kunnen zijn. In de VS houden ze niet van dat losbandige gedoe. Bij liefde hoort een huwelijk. Als het toch niet de ware blijkt te zijn, dan ga je maar weer scheiden. Dat is niet hoe mijn dochter en haar vriend in het leven staan. Daar worden ze nu wel toe gedwongen.

Vindt u het gek dat ik er niks meer van begrijp? Het voelt zo onrechtvaardig  en machteloos. Kafka in de 21^e eeuw!