Danshig festival

Dit was zo'n bijzondere dag dat ik hier gewoon maar het stukje uit mijn reisdagboekje overtyp.

Om 8 uur stonden Bazraa en Moogie ons op te wachten. Moogie had zijn zondagse schoenen aan en z'n haar geknipt. We reden Ulaan Baatar uit onderweg passeerden we een optocht van monniken in bussen en 3 op een open vrachtwagentje met een masker dat ze meevoerden. We reden door de straat van de slachters. Overal zag je de schapen gebracht worden en vrachtwagentjes met huiden, vlees en/of ingewanden. Ergens zagen we een botsing tussen een auto en een vrachtwagentje. De hel auto lag bedekt met ingewanden. 

de monniken op het vrachtwagentje

Toen waren we eer. We parkeerden en moesten een berg oplopen. Toen we over de berg kwamen, zagen we een heel groot terrein met een grote betonnen cirkel waar tribunes omheen stonden en allemaal partytenten erop. Verderop waren allemaal kraampjes, nog meer tribunes en overal een krioelende mensen- en paardenmassa. Daar zou het dus gaan gebeuren. We keken eerst op het betonnen veld waar een heel groot stoffen schilderij stond (zo'n ding als Niels uit Bhutan mee had).

het terrein

het wandkleed

Bazraa wees naar een tribune en zei dat daar mooie plekken waren om te gaan zitten straks, maar eerst gingen we naar het paardenracen kijken. daar zagen we hoe de jongetjes zich inschreven. De jongetjes zijn tussen de 7 en 12 jaar oud, maar moeten zo klein en licht mogelijk zijn. De meesten zijn dus net 7 jaar. Maar daar gaat het niet om. Dit was een race voor 6-jarige paarden. Bij de keuring wordt dus gekeken of ze echt 6 jaar zijn. Dan worden de paarden nog en keer gekeurd en lopen de jongetjes ongezadeld naar de startlijn 25 km verderop.

onderweg naar de race

monnik met iPad

toeschouwers bij het paardenracen

We gingen weer terug naar het betonnen terrein want het maskerdansen zou bijna beginnen. Ineens moesten we rennen want een collega van Bazraa hield plekjes voor ons bezet maar dat zou niet lang meer lukken. dat bleek want toen we aankwamen, waren er nog maar drie plekjes over en deden onze buren een beetje boos. Affijn, we hadden allemaal een plekje gevonden en het ging beginnen. Iemand zei allemaal teksten en er was "muziek". Een zware trom, een grote toeter, belletjes en bekkens. Dan kwamen er op het veld waar allerlei gemaskerde monniken stonden en zaten 2 nieuwe monniken met maskers op. Die deden een dansje en dan gingen ze weer af. Dan kwamen de volgende weer en dat ging maar door. KLIK hier voor een filmpje. Na 1 1/2 uur gingen we snel, snel naar de paardenrace want daar zou bijna de finish zijn.

het dansen

jury bij de paardenrace

We konden nog net een staplekje vinden. Ik kon de paarden niet zien, maar wel het publiek. Dat was ook prachtig. ze keken zo fanatiek mee! KLIK hier voor een filmpje van het publiek De meeste mensen gingen na de finish van de eerste vijf paarden weg. Nu kon ik het ook zien. Er deden 100 paarden mee. Tot nr 100 bleven ze superfanatiek hun paard aansporen en racen naar de finish. Sommigen waren heel boos of verdrietig, want niet gewonnen.

 Daarna gingen we naar een soort draafwedstrijd. Mongoolse paarden zijn beroemd om hun draf. de berijders staan een soort op hun paard en als ze het goed doen, bewegen ze niet. Je zou een kopje thee mee kunnnen nemen zonder te knoeien. Dat was leuk om te zien. Ineens had bazraa ergens binnen in een ger eten en thee geregeld. Eerst moesten we natuurlijk weer airak drinken (nog steeds blêh, volgens mij)

 daarna gingen we weer bij het dansen kijken. Het dansje was al een eind gevorderd. Er werd ook van alles in de fik gestoken en het worstelen zou bijna beginnen.

dansen 

 Jaap en Diane hadden een plekje op de tribune veroverd maar wij hadden geen zin in vechten om een plekje. Wij zaten even onder de tribune uit te puffen van al het staan en lopen. Toen moesten we opeens achter Bazraa aan. Na veel gedoe en heen en weer geloop, kregen wij twee perskaarten overhandigd van de collega van Bazraa en werden wij door iemand meegenomen naar de VIP tent waar wij prachtige plaatsen op een stoel kregen.

het worstelen

KLIK hier voor een filmpje van het worstelen
 We hebben een ronde worstelen gekeken (ruim een uur) toen waren we er klaar mee en in de file reden we weer terug naar Ulaan Baatar

het worstelen zit de mongolen in hun bloed

even rust bij de maskers

in de ger

een winnaar

een deelnemer aan het draven

publiek

In Ulaan Baatar gingen we met z'n zessen uit eten en namen met cadeautjes en zo hartroerend afscheid van elkaar.
De volgende morgen om 5 uur stonden Moogie en Bazraa weer op de stoep om ons naar het vliegveld te brengen. Na een lange vlucht waren we om ca. 18 uur zonder bagage weer thuis.