feest

zelfs Niels danst!

Zaterdag was het zover. Het langverwachtte feest van Naomi en René. Ik had m'n voorbereidingen af en m'n mooie jurk aan deus we konden los. Het was erg gezellig. Naomi en René mogen nog wel een keer een feest verzinnen.

We zijn weer terug! Wat was Bulgarije mooi. De komende dagen zal ik verslag en foto's per dag op het blog plaatsen. Zodat jullie alles kunnen lezen. Foto's en namen van de verschillende vlinders en bloemen laten nog even op zich wachten. Zodra ze gedetermineerd zijn, horen jullie meer.

via Servië naar huis

Pas om 9 uur was er ontbijt. We moesten dus wel uitslapen. Tijdens het ontbijt was er meteen weer een gezellig gesprek met alle gasten van het hotel. Na het ontbijt deden we onze rugzakken op, deden nog wat boodschapjes voor in de trein, dronken koffie en liepen naar het station. We gingen naar onze trein. We hebben een slaapwagon voor ons tweeën, met een wasbakje en ene tafeltje en geen airco. Na zo'n 2 uur rijden kwamen we bij de Sevische grens waar we een hele tijd stil stonden op het station en allerlei douane beambten onze paspoorten wilden zien en de hele trein met zaklantaarns en al in ieder hoekje en gaatje onderzochten. Even later was er lichte paniek in de coupé naast ons. Bij de Zweedse meiden was van alles gestolen (I-pods, telefoons etc). Wij verdenken de douane. Ondertussen waren wij achter en diesellocomotief terecht gekomen en reden wij door een prachtig berglandschap met allemaal kloven en rivieren. Het schoot niks op, de trein stond zeer regelmatig stil maar het was wel mooi. Om half 9 (in inmiddels weer de Middeleuropesche tijdzone) waren we in Belgrado. Om ongeveer een uur waren we bij de grens met Hongarije. Weer een heleboel ker wakker gemaakt, maar we wisten toch redelijk een paar uurtjes te slapen. Om 9 uur waren we in Wenen waar we ons te pletter schrokken van de prijs voor de koffie en daarna ging het in sneltreinvaart door Oostenrijk en Duitsland naar het Centraal station in amsterdam. Daar stonden Jos en Dajo op ons te wachten en zo waren we 36 uur later lekker weer thuis

naar Sofia

Tegen betaling wordt je auto gezegend

markt

marktkraampje

Turks badhuis

cultuurpaleis

Russische kerk

toeristenmarktje met de Vasil Levski kathedraal op de achtergrond

Vasil Levski kathedraal

heel Sofia rook naar de lindenbloesem

hotelkamer

Anders dan de buschauffeurs ons gisteren verteld hadden ging er géén bus om 8 uur vanaf het klooster, maar pas om 9 uur. Nou ja. We moesten dus nog even wachten en zagen hoe een stoere man met broeder Financius naar buiten kwam om zijn nieuwe audi te laten zegenen. De hele auto werd van binnen en van buiten natgespetterd. Even betalen en klaar. Daar was de bus naar Dupnitsa waar we na een half uurtje wachten overstapten in de luxe touringcar naar Sofia. We kwamen aan op een busstation in Sofia, maar nog lang niet in het Centrum. Ik om me heen vragen hoe er te komen. Dat was wel erg moeilijk zei iedereen. Doe maar een taxi. Daar ging het even mis. We wilden een prijs afspreken, maar hij had een meter. Die liep dus op tijd en niet op afstand. Na 40 leva zijn we uitgestapt en werden we meteen vriendelijk geholpen door allerlei mensen. We waren toch al bijna in het centrum. Wat een drukke stad! Overal auto's, mensen, bussen, trams, trolleybussen, taxi's, laagvliegende vliegtuigen en heel veel sirenes. Na ongeveer een half uur lopen waren we in ons hotel, boven een antiekzaakje. We werden hartelijk welkom geheten door Petar, een skatertype. Onze kamer was nog niet helemaal klaar, maar we kregen koffie en raakten onmiddleijk leuk in gesprek met Petar en twee dames uit Zuid-Afrika die ook nét aangekomen waren. Toen de stad in. Eerst naar de markt. Heel druk en overal kruiden, vis, groenten, vlees en aan de andere kant van de straat kleding, schoenen en gereedschap. Vandaaruit kwamen we in het 'echte'centrum met een synagoge, een moskee, een badhuis, allerlei kerken en een archeologisch museum met allemaal prachtige dier en mensfiguur-beeldjes. Een schitterende verzameling, maar wel wat vreemd opgesteld. Onder anderen vermengt met een tentoonstelling van allemaal filmprops en kostuums van historische Bulgaarse films. Na het museum liepen we verder en kamden het centrum van Sofia systematisch uit. Slechts af en toe onderbroken door ene terrasje of een bankje. Om zo'n uur of half tien hadden we alles bekeken en gegeten en konden we douchen en uitrusten in het hotel.

Rila klooster

Tijdens de busrit regende het behoorlijk

Rila

busstation in Rila

Zo, dit is wel een groot klooster!
mooi

In deze hoek moesten we de kamer huren bij broeder Financius

broeder Wijwater

fresco's

de 9e eeuwse toren

Is dit Mordor?

Nee, het is dus de schoorsteen van de keuken

nestje zwarte mezen in een oude lantaarnpaal

Het Rilagebergte

stripverhaal-fresco

Met een speculaasplank roept deze broeder op tot de kerkdienst

broeder slaapwacht?

's avonds wordt het stil en donker in het klooster

Vandaag namen we de bus van kwart voor acht naar Blavgoegrad. Een echte spitsbus vol slapende mensen. We reden door het Piringebergte en zodra we de pas overgingen, het Rilagebergte in, begon het hard te regenen. In Blavgoegrad moesten we overstappen op een lokale bus, dus weer met tafelpoot als versnellingspook. Na een uurtje waren we in het dorp Rila. Het stopte met regenen zodra wij uit de bus stapten. We kozen het meest comfortabel uitziende kroegje uit om koffie te drinken. Het duurde namelijk nog tot een uur voor de bus naar het Rilaklooster ging. Na een uur gingen we toch het dorp maar bekijken met al onze bagage op de rug. Er was een winkelstraatje, met een hond die prompt acht ons aanliep, er waren straatjes met druiven en paarden een kerk en een afdakje voor twee grote stukken hout. Na zo'n anderhalf uur, gingen we op een bankje op het dorpsplein zitten en lieten we het dorpsleven aan ons voorbij trekken. We gingen naar het busstation en maakten kennis met Heidi een Duitse dame van dik in de 70 die in haar eentje door Bulgarije trok en nu ook naar het Rila klooster ging. Toen kwam de luxe touringcar om ons naar het Rilaklooster te brengen. We reden het dal naar het Rilaklooster in en meteen was het mooi. Een heel ander gebergte dan het pirin. De bus stopte voor de poort van het klooster. Wow! Groot en mooi! Eerst broeder Logies zoeken en een onderkomen regelen. Het kost 30 leva per persoon, maar op een briefje moet je invullen dat je zo blij bent dat je mag overnachten dat je besloten hebt een bedrag te doneren aan het klooster. Toevallig is dat bij iedereen 30 leva. We gingen naar onze kloostercel (3 berghutbedden een wc en een douche) en gooiden de tassen neer. Eerst de boel maar eens bekijken. Jemig dit was écht mooi. Groot met redelijk veel monniken. Een prachtige kerk met een aparte toren ernaast die eigenlijk ook niks te maken heeft met de kerk. Een oude keuken met zwembadjes als kookketels en een museum met allemaal prachtige ikonen, houtsnijwerk, kleren, wierrookbranders etc. toen gingen we snel op pad om een wandeling te maken naar de grot van Ivan Rilski en de kerk van Sv. Luka. We kwamen een nestje zwarte mezen tegen en een boel orchideeën en vlinders. De kerk hebben we bereikt maar het pad naar de grot was verdwenen. Toch hadden we een schitterende wandeling gemaakt. Terug in het klooster ging Niels even siësta houden. Ik zat op de veranda voor onze kamer toen er ineens een monnik met een rode lap om op een soort lange speculaasplank begon te slaan. Even later begon een ander als een gek te bellen.Ik ging toch eens kijken wat er aan de hand was en ontdekte dat de kerkdienst begon. Een heel aparte gebeurtenis. Een monnik stond de hele tijd te mompelen en de groep gaf af en toe antwoord. Toen kwam er een monnik met een gouden lap om. Die verdween door een deurtje in het altaar en begon daar erg te rammelen. Even later gingen de gordijntjes open en stroomde het daglicht vanachter het altaar de kerk in. De gouden lap kwam weer naar buiten met een wierrookbrander. Hij riep ook wat en toen begonnen alle monniken uit volle borst te zingen. Goudlapje ging ondertussen voor alle ikonen en alle mensen in de kerk met zijn wierrookvat wapperen. Er was ook een broeder Brandwacht die ondertussen stoïcijns door bleef gaan met alle stompjes kaars van een bepaalde lengte in een soort asbak te gooien. Dwars door alle plechtigheden heen en gewoon doorzingend en zo. Tussen dit alles door liep broeder Wijwater gewoon met zijn steekkarretje met flesjes wijwater in en uit te rammelen en ondertussen luid te converseren met andere mensen. Ook allerlei gewone stervelingen kwamen onder de dienst e kerk binnen en renden naar voren naar het altaar. Daar begonnen ze ene heleboel ikonen te zoenen en kruisjes te slaan. Ze duwden de broeder die daar stond te mompelen gewoon opzij. Heel wonderlijk allemaal... Nadat we nog een tijdje op de binnenplaats hadden gezeten, gingen we uiteten bij een van de restaurantjes buiten. Heidi, de Duitse dame kwam bij ons zitten. Ze had een boel interessants te vertellen. Om half 9 moesten we terug zijn dan zou de poort sluiten. Dat duurde iets langer, want er kwam nog een bus Russische toeristen even snel al fotograferend de binnenplaats oversteken naar het hotel even verderop. Daarna werd het heel stil op het binnenplein. Alleen de vale gierzwaluwen krijsten erop los. Zodra de laatste onder de dakpannen was gekropen, kwam de eerste vleermuis te voorschijn.

van de Bezboghut naar Dobrinitze en terug naar Bansko

alweer een hond,,,

geel viooltje

markt in Dobrinitze

straatje in Bansko met Piringebergte op de achtergrond

mooi huis

Gelukkig waren we veilig in het dal

Onze kamer in Bansko

Heerlijk en niet te koud geslapen vannacht. Jammer genoeg lukte het vanmorgen niet om meer dan een kop koffie te krijgen bij het ontbijt. Dus zonder ontbijt (maar met een rugzak vol eten) gingen wij op pad. We kregen direct weer een hond mee. Een ander dan gisteren, maar hij bleef net zo trouw bij ons hoeveel wij "ksst"riepen. Het pad was een soort loggingroad met af en toe afsteekjes door het bos. Het was een droge zanderige weg, maar zodra er water kwam stond het vol met interessante plantjes (orchideeën), muggen en steekvliegen. Na zo'n twee uur lopen waren we bij het eindstation van de stoeltjeslift waar helemaal geen koffie of zo was. Wel waren er meer honden en toen we verder liepen, hadden we ineens 2 honden bij ons. We moesten een stukje over de asfaltweg en ineens stopte er een auto. daarin zaten 2 mannen die wij gisteren tegen waren gekomen op onze tocht. Zij zijn toen hun hond aan ons kwijtgeraakt. Ze vroegen of we mee wilden rijden. Dat wilden we wel een stukje, over de asfaltweg om de honden kwijt te raken. Door een misverstand reden we helemaal mee tot aan het dorp Dobrinitze. Het was een drukte van belang in het dorp. het was markt (groenten-, schoenen-, jasschorten en wat andere kraampjes). We gingen koffiedrinken op een terras en namen daarna de bus naar Bansko. Daar aten we weer een heerlijke salade op een terras en liepen daarna naar ons hotel. Lekker onze "eigen" kamer. We deden een wasje, pakten de tassen weer om en gingen nu de 'stad' eens goed bekijken. het was een stuk levendiger dan zondag. Allemaal winkeltjes, restaurantjes en een leuk oud wijkje met een prachtige kerk.

Van de Demianitza - naar de Bezboghut

Wow! Een luxe kamer met douche en lekker bed!

Nee hé! Niet weer een hut zonder douche en wc!

Hm...Is dit wel een hut die open is? Even omlopen maar...

Yes! In deze hut staat het bier al klaar op het terras!

Prachtig uitzicht zie je de hond?

Over de sneeuwvelden lopen

Klauteren langs het sneeuwveld

onderweg

Doronicum

notenkraker

ontbijt in de hut

Vanmorgen toen wij wakker werden en ons bed uitgingen was het maar 8 graden in ons hutje. We hadden het vannacht ook best koud gehad onder onze gatendekens. We kregen een veel te groot ontbijt in de hut, bij de kachel en een lunchpakket wat we niet hadden willen hebben. Met al ons eten gingen we om even over achten op pad. Al snel zagen we de eerste orchis en daarna was het gewoon weer warm en gingen alle kleren weer uit. Het was weer een prachtige wandeling waarbij we vanaf 1900 meter naar 2500 meter liepen en toen weer naar beneden tot 2000 meter en weer omhoog naar 2500 meter. De hut waar we heen liepen lag op 2200 meter. We kwamen nu nóg meer sneeuwvelden tegen waar we heel omzichtig omheen moesten of als het niet anders kon, erover. Op een gegeven ogenblik kregen wij een hond mee. Hij liep heel braaf met ons mee en speelde echt voor herder. We moesten bij elkaar blijven en hij deed echt of ie bij ons hoorde. Toen we over de tweede top heen kwamen, zagen we de hut liggen. Dat zag eruit als een super de luxe grote hut. We zagen de biertjes al naar ons lonken vanaf het terras. Toen we dichterbij kwamen leek de hut al minder lux. Eenmaal aangekomen bij de hut, bleek hij van binnen totaal gestript. Er was een grot verbouwing bezig. Totaal ontdaan liepen we toch maar naar binnen. "Ah, de mensen van Zigzag! Welkom" we kregen een kamer en toen we er binnenkwamen, bleek ie heel mooi te zijn met een lekker bed en een prachtige badkamer. Hier moesten we wel al ons eten zelf betalen. We hadden een maaltijd gelijk met de familie die de hut bestierde. Plotseling kwam er visite voor de familie en werd het heel gezellig in de hut.